Τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες ο πληθυσμός της Περιφέρειας Πελοποννήσου μεταβάλλεται.
Ο πληθυσμός της Αρκαδίας έχει σημαντικά μειωθεί, ενώ αντιθέτως ο πληθυσμός της Κορινθίας και της Αργολίδας έχει αυξηθεί. Μειώσεις αλλά πολύ μικρότερες είχαν ο πληθυσμός της Μεσσηνίας και της Λακωνίας.
Αρκαδία – 25%
Λακωνία – 3,1%
Μεσσηνία – 1,35%
Αργολίδα + 4%
Κορινθία + 20%
Οι ανισότητες και μόνον δείχνουν ότι το στοίχημα ανάπτυξης κάπου έχει χαθεί και αλλού έχει κερδηθεί. Βέβαια αύξηση πληθυσμού δεν σημαίνει απαραίτητα και ανάπτυξη ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις φαινομενικής ανάπτυξης (Καλαμάτα <> Μεσσηνία).
Η Περιφέρεια Πελοποννήσου καλείται να εξομοιώσει, να εξισορροπήσει, να διορθώσει και να εξομαλύνει τις διαφορές και τις τάσεις. Αν η ψαλίδα δεν κλείσει και αν ο μ.ο. στους δείκτες δεν γίνει θετικός τότε δύσκολα θα μπορούμε να μιλάμε για ολική ανάπτυξη της Περιφέρειας Πελοποννήσου.
Στρεβλό επίσης είναι το γεγονός ότι αντί να μιλάμε για Πελοπόννησο μιλάμε για Περιφέρεια, εξαιρώντας δύο Νομούς, Αχαΐα και Ηλεία, της γεωγραφικής οντότητας της Πελοποννήσου.
Στην Πελοπόννησο υπάρχει ανισοκατανομή και τους κατά κεφαλήν εισοδήματος, και την ανάπτυξης, και της μείωσης του πληθυσμού και της ανεργίας. Επίσης υπάρχουν παράγοντας που αλλοιώνουν τα πραγματικά δεδομένα όπως π.χ. είναι οι εργάτες γης στον νότο και οι διπλοκάτοικοι Αθηνών στον Πελοποννησιακό βορά.
Σε κάθε περίπτωση το μοντέλο ανάπτυξης μιας ενιαίας Πελοποννήσου είναι αδήριτη ανάγκη και το σχέδιο στήριξης ανασύνταξης, ανασχηματισμού και τελικά ανάπτυξης περνά μέσα από τις Περιφέρειες και τους δήμου που σήμερα είναι εντελώς ασύνδετοι αυτοδιοικητικοί οργανισμοί.
